Νικητής του ήταν ο Αντώνης Κουλεντιανός, που συμμετείχε και στις πρώτες αναβάσεις που έγιναν στη χώρα, τo 1931 στην Πάρνηθα. O αγώνας ήταν ενταγμένος στο «Κύπελλο Ταχύτητας», όπως ονομαζόταν τότε το Πρωτάθλημα, που το 1956 διεξαγόταν επίσης για πρώτη φορά. Παρά την ευρωπαϊκή λάμψη της Πάρνηθας, η Ριτσώνα ήταν εκείνη που καθιερώθηκε στο πέρασμα του χρόνου στη συνείδηση όλων ως η «μητέρα» των αναβάσεων στην Ελλάδα. Στις 21 στροφές της, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αντηχούσαν οι κινητήρες των Jaguar XK 140 και της «γουρούνας» του Πεσμαζόγλου, που πρωταγωνιστούσαν τότε, για να δώσουν αργότερα τη θέση τους στις E-Type της «Εcurie Ερμής» και στη «στρίγκλα» του Τζόνι. Οι αναβάσεις αποχωρίστηκαν οριστικά από τους αγώνες ταχύτητας το 1969, αποκτώντας για πρώτη φορά το δικό τους Πρωτάθλημα.
Ωστόσο, η Ριτσώνα έλειψε από αυτό τα πρώτα χρόνια, όχι όμως για πολύ: τον Απρίλιο του 1972 η ΑΛΑ οργάνωσε εκεί αγώνα και πάλι, δίνοντας εκκίνηση σε 36 οδηγούς, που είχαν πλέον στη διάθεσή τους νέο ασφαλτοτάπητα και μπαριέρες. Τότε, ήταν η σειρά του «Σιρόκο» να λάμψει, που με την Αlpine-Renault κυριαρχούσε σε κάθε είδος αγώνων. Στη Ριτσώνα γράφτηκε και το «κύκνειο» άσμα αυτού του αυτοκινήτου, καθώς το 1977 έκανε εκεί την τελευταία του νίκη. Μέχρι τότε βέβαια είχε ξεκινήσει και στον ελληνικό χώρο η «εποχή των πρωτοτύπων», που εκτός από τα σιρκουί χαρακτήρισε και τα βουνά της εποχής εκείνης. Οι παλαιότεροι τα θυμούνται σαν να ήταν τώρα: το Grac του «Σιρόκο», η Alfa Romeo του Μοσχού, η March του «Λεωνίδα», κυρίως όμως η διασκευασμένη Alfa του «Μπούμπη», με την οποία ο «Ιαβέρης» κέρδισε για πρώτη φορά νίκη σε ανάβαση, στη Ριτσώνα του 1974.
Και πιο ψηλά από όλα, το Chevron και η Lola του Μάκη Σαλιάρη, μόνιμου πρωταθλητή στους αγώνες του είδους μέχρι το 1986. Στις σημαντικές αλλαγές, η καθιέρωση από το 1983 των 2 σκελών, όπου ως επίσημος χρόνος της ανάβασης θεωρείται το άθροισμά τους.
Η διαδρομή της Ριτσώνας -όπως και οι υπόλοιπες αναβάσεις του πρωταθλήματος- αποδείχτηκε σωτήρια τη δεκαετία του ’80, καθώς με δεδομένο τους παραπαίοντες ή και ανύπαρκτους αγώνες ταχύτητας, έδωσε το κίνητρο για την επιβίωση των εκτός του χώρου των ράλλυ αγωνιστικών αυτοκινήτων.
Στους πρωταγωνιστές συμπεριλαμβάνονται πλέον μεταξύ άλλων ο Ν. Αγγλούπας, ο «Νίνο» που έδινε ξεχωριστό χρώμα στις αναβάσεις από το 1959, ο Ν. Περατινός, οι Γ. και Τ. Καϊτατζής, ο «Στρατισίνο», ο Α. Κορφιάτης, ο Γ. Παναγιάρης, ο Ε. Αρβανιτάκης, ο Α. Ευσταθίου και άλλοι ξεχωριστοί οδηγοί, που με τις επιδόσεις τους φρόντιζαν να διατηρούν άθικτο το ιδιαίτερο «χρώμα» της Ριτσώνας.
Σε άλλο επίπεδο φυσικά ο Λεωνίδας Κύρκος, που από τον Ιούνιο του 1980 αποτέλεσε με τους χρόνους και τις νίκες του το «φαινόμενο» των ελληνικών αναβάσεων με Opel Manta, Ford Sierra και Εscort WRC χωρίς να πηγαίνουν πίσω και οι υπόλοιποι της οικογένειας, όπως αποδείχθηκε και όταν ανέλαβε τη σκυτάλη ο Λάμπρος.
Στα νεότερα χρόνια η πολυπληθής σε συμμετοχές αγωνιζομένων και παλμό θεατών ανάβαση της Ριτσώνας συνεχίζει να κερδίζει σε αίγλη, έχοντας πλέον στις τάξεις της και τη νεότερη γενιά οδηγών, που πλαισιώνει με επιτυχία την πολύπειρη παλαιότερη. Η μάχη με το χρονόμετρο εξακολουθεί να είναι σκληρή και γοητευτική συνάμα, καθώς ο καθένας από τους ανθρώπους που δίνει ζωή στο θεσμό φιλοδοξεί να είναι οι ταχύτερος της κατηγορίας του στις πλαγιές της. Έτσι, το βέβαιο είναι πως η δημοφιλέστερη ελληνική ανάβαση έχει ακόμη πολύ μέλλον μπροστά της, συσπειρώνοντας σε κάθε διεξαγωγή της παλιούς και νέους…
